"Δημόσια Ηλεκτρονική διαβούλευση" είναι η καινούργια φάρσα των επικοινωνιολόγων του Yorgo και της παρέας του, που θέλουν να δώσουν στους Έλληνες την αυταπάτη ότι δήθεν μετέχουν στην εξουσία. Είδαμε το καλαμπούρι με τα βιογραφικά για την κάλυψη των διαφόρων θέσεων στην καινούργια κυβέρνηση. Πήραν τα βιογραφικά, τα πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων και διόρισαν τα πιστά μέλη του κόμματος που τα ξέραμε. Τώρα βάλανε στο διαδίκτυο για "ηλεκτρονική διαβούλευση" το φορολογικό νομοσχέδιο, το μεταναστευτικό(κλικ) και αργότερα ποιος ξέρει τι άλλο.

Οι άνθρωποι του πρόεδρου νομίζουν ότι έχουν μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Κάνουν λάθος. Η μόνη πρωτοτυπία είναι η χρησιμοποίηση του διαδικτύου. Πολύ πριν το Yorgo και τo ΠΑΣΟΚ, τα κομουνιστικά κόμματα στα καθεστώτα τους είχαν επεξεργασθεί μία ολόκληρη προπαγανδιστική ψυχολογική τεχνική, όπου, με διάφορα τεχνάσματα, ο λαός έπρεπε να νομίζει ότι κατέχει την εξουσία ή τουλάχιστον ότι μετέχει ενεργώς στην άσκηση της.

Τα κόμματα αυτά φρόντιζαν να οργανώνουν μεγάλες λαϊκές ζυμώσεις, που περιέβαλαν κάθε σημαντική ενέργεια τους, και έδιναν την ψεύτικη εντύπωση ότι αυτή προήλθε ή ενεκρίθη από τον λαό! Π.χ. πριν από την έναρξη της εφαρμογής ενός νέου οικονομικού προγράμματος, το κόμμα και η κυβέρνηση δημοσίευαν ένα "προσχέδιο" που το "υπόβαλλαν" τάχα στον λαό. Ακολουθούσε "παλλαϊκή συζήτηση", δηλαδή μια τεράστια προπαγανδιστική ζύμωση. Σε εργοστάσια, κολχόζ, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια γίνονταν συνελεύσεις όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος έλεγε την γνώμη του για το οικονομικό πρόγραμμα. Οι εφημερίδες καθιέρωναν ειδικές σελίδες -δεν υπήρχε διαδίκτυο- για την συζήτηση επί του προγράμματος, όπου όλοι καλούνταν να δώσουν έγγραφες προτάσεις, κριτικές και υποδείξεις και να τις ταχυδρομήσουν. Δημοσιεύονταν επιστολές, άρθρα, γνώμες και εισηγήσεις. Οι ραδιορεπόρτερ εξαπολύονταν στους δρόμους για να καταγράψουν γνώμες και προτάσεις. Κάποτε μετά από μήνες έκλεινε η "παλλαϊκή συζήτηση". Και ανακοινωνόταν αρμοδίως ότι έγιναν τόσες χιλιάδες εισηγήσεις, ελήφθησαν τόσες χιλιάδες επιστολές και "μελετώνται"(!) τόσες χιλιάδες "προτάσεις και παρατηρήσεις του λαού".

Περνούσε ένα χρονικό διάστημα αφιερωμένο δήθεν στην μελέτη και μετά ανακοινωνόταν το οριστικό οικονομικό πρόγραμμα για τα επόμενα χρόνια. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν η συνισταμένη της παλλαϊκής συζήτησης, δημιουργική σύνθεση των τάσεων, απαιτήσεων και υποδείξεων της κοινής γνώμης. Στην πραγματικότητα όμως, όλες οι υποδείξεις του κοινού είχαν πάει στο καλάθι των αχρήστων. Το οικονομικό πρόγραμμα είχε γίνει από τους ειδικούς οικονομολόγους, με βάση τις υποδείξεις του κόμματος, τους πολιτικούς σκοπούς του οποίου και υπηρετούσε. Η "παλλαϊκή συζήτηση" ήταν ένα τέχνασμα. Μία απάτη, με θύμα τον λαό και σκοπό την άμβλυνση της αντίθεσης του προς το καθεστώς. Και το πιο ωραίο από όλα είναι ότι ακολουθούσε "νέα ζύμωση", για να κληθεί ό λαός να εκτελέσει το οικονομικό πρόγραμμα, αφου υποτίθεται ότι ήταν δικό του, έργο του και συνισταμένη των γνωμών του!

MAXIMOS